Nga Andi Bushati
Asgjë nuk është ashtu sikur duket në largimin e drejtorit të policisë Gledis Nano. Ngjarja është më e komplikuar se sa u mundua ta paraqesë ministri i brendshëm Çuçi, pra si një reflektim i qeverisë për punën e dobët të policisë, për 47 vrasjet e këtij viti dhe kronikën e zezë të rënduar të kësaj vere.
Nëse do të qe e tillë, Nanos do ti qe kërkuar të dorëzonte çelësat që pas ngjarjes makabër të Himarës, kur pas masakrimit të Jonadës së vogël, mijra protestues dolën në rrugë me thirrjet për dorëheqjen e tij. Një qeveri me mendësi demokratike nuk do të kishte pasur mundësi më të mirë për të ndërthurur konkluzionet që ajo kishte nxjerrë për punën e dobët të policisë me dëgjimin e vullnetit të njerëzve.
Por atëherë ndodhi e kundërta. Rama jo vetëm e mbajti në punë Gledis Nanon, por atë e detyruan të luante para kamerave, sipas modeleve Veliaj- Balluku, duke aktruar aksione për bllokimin e skafeve dhe motorrëve të ujit.
Ka një faktor tjetër që ka luajtur rol në heqjen qafe të Nanos dhe kjo lidhet, mbi të gjitha, me shfaqen tragjiko komike që u luajt dy ditët e fundit në nivelet e larta të ministrisë së brendëshme. Në fillim të javës, me ngulmimin e një njolle vaji, u hap lajmi se Drejtori i Përgjithshëm i Policisë kishte dhënë dorëheqjen pas kërkesës së ministrit. Me siguri, që në majë të qeverisë ishte planifikuar një skenar i ngjashëm, me atë të një viti më parë, kur nga drejtimi i policisë u largua një militant si Ardi Veliu. Ai shkroi një letër qrsharake ku e falenderonte Ramën për mundësinë që i pati dhënë dhe i lutej me padurim se qe i gatshëm ta ndihmonte në detyra të reja.
Ngjarja u mbyll me hapy-end, publiku nuk pa asnjë krisje në radhët e rilindjes, dhe ish kryepolici që kishte shërbyer edhe si alibi për grabitësit e zgjedhjeve, u regullua në një punë tjetër.
Gledis Nano me sa duket nuk e pranoi një largim në paqe dhe të negociuar. Sapo doli lajmi i dorëheqjes, ai reagoi duke thënë se një gjë e tillë nuk qe e vërtetë dhe se ai vazhdonte të qëndronte në detyrë, pasi nuk kishte ndër mend të vetë largohej. Madje, burime pranë tij tregojnë se ai u kërkoi ndihmë edhe selive perendimore diplomatike që i këshilluan të njëjtën vijë sjelljeje. Vetëm pas kësaj qeveria u detyrua ta shkarkojë, duke u detyruar të pranojë bashkë me këtë akt edhe dështimin në punën një vjeçare të policisë.
Natyrisht, ky qëndrim nuk e bën Gledis Nanon një polic më të mirë. Drejtimi i tij ka qenë një dështim ashtu si ai i gjithë paraardhësve të vet, apo i atyre që do ta pasojnë, të cilët janë detyruar të drejtojnë uniformat blu në kuadrin e një shteti, sa të kriminalizuar, po aq dhe të politizuar. Por ama fakti se ai nuk pranoi të sillet si gur shahu i rilindjes, sipas modelit Ard Veliu: “partia jote të vë, partia jote të heq”, zbulon në një farë mënyre edhe arsyen reale të daljes së tij nga skena.
Ngjarja e fundit tregoi se ai nuk qe aq militant sa duhej. Por ka së paku dy arsye se përse Edi Ramës i duhet, pikërisht sot, një i tillë. Së pari në kushtet kur ai po planifikon të mbushë gropën e madhe që ka krijuar në buxhet përmes parave të krimit, amnistisë fiskale, pashaportave të arta dhe rikthimit të basteve, gjëja që i volit më pak është një drejtor policie që i pëshpërit në vesh aleatëve perendimorë, të cilët janë kundër këtyre nismave. Ai ka nevojë për një vasal mbi vasalët. E kjo edhe për një arsye të dytë. Nëse gjendja e rëndë ekonomike dhe kriza e çmimeve e ysht opozitën e Berishës dhe Metës në protesta permanente në këtë vjeshtë, kryeministrit do ti duhet një polici militante për përballimin e tyre. Ndoshta Gledis Nano, ashtu sikurse tregoi edhe mosbindja e tij e fundit, nuk jepte garanci të mjaftueshme për këto. Prandaj atë e larguan, ndonëse nuk pranoi të dorëhiqej.
