Ish-mbrojtësi tregon tragjedinë e shmangur që e përfshiu ditën e ditëlindjes së tij: “Një shock i vështirë për t’u kaluar, fizikisht dhe psikologjikisht. Chivu një prej nesh, krenari ta shohim në drejtimin e Interit”.

Edhe vetëm fakti që mund të shqiptojë ato dy fjalë të lidhura me një vizë, Juve-Inter, është jetë për Lucion. Ish-mbrojtësi brazilian, sot 47 vjeç, gur themeli i murit zikaltër në sezonin e Tripletës dhe kalimtar i rastësishëm në një vit bardhezi, katër muaj më parë rrezikoi jetën në një aksident në shtëpi: një oxhak ekologjik shpërtheu dhe i shkaktoi djegie në 18% të trupit, duke e detyruar të qëndronte 20 ditë në spital mes terapisë intensive dhe ndërhyrjeve të vështira. “Jam ende këtu për ta treguar,” thotë ai në telefon. “Zoti më dha një pjesë të dytë të ndeshjes: do të duhet kohë për të kapërcyer shock-un, sidomos në mendje.”

Si je tani?

“Do të duhen edhe disa muaj përpara se të kthehem 100%, por mund të them që më e keqja ka kaluar. Shtrimi ishte gjëja më e rëndë, një traumë e vërtetë. Djegiet janë një lloj dëmtimi shumë i vështirë për t’u përballuar, si fizikisht ashtu edhe psikologjikisht. Vazhdon ende trajtimi i lëkurës, që është i gjatë, por po përmirësohem“.

Çfarë kujton nga aksidenti?

“Ndodhi papritur, ndërsa po haja darkë në shtëpinë e miqve, pak pasi kisha festuar 47-vjetorin më 8 maj. Në një moment oxhaku ishte fikur, dhe fatkeqësisht një mik, duke u përpjekur të ringjallte zjarrin, hodhi sipër një bidon me alkool dhe aty ndodhi shpërthimi. Mbaj mend vetëm flakët në fytyrë, në krahë dhe në këmbë. Gruaja ime nuk u lëndua dhe në atë moment u hodha në pishinë. U transferova nga Brasilia në Rio Grande do Sul më 21 maj, dhe mbaj mend mirë vështirësinë për të fjetur prej dhimbjes. Nuk kisha kaluar kurrë kaq shumë kohë në spital, operacionet ishin të nevojshme për të hequr inde dhe për të bërë mjekime të veçanta. Në këtë pikë do të doja të jepja edhe një mesazh, mundem?”.

Po.

“Ajo që më ndodhi duhet të na kujtojë sa e rëndësishme është të kujdesemi për veten dhe për të tjerët. Kam përjetuar diçka që nuk e kisha imagjinuar kurrë, por mësova që ndonjëherë mjafton pak për të shmangur tragjeditë: kujdes, qartësi, gjeste të thjeshta. Kujdesuni për veten, mbrohuni: ia vlen. Por për fat tani kam… Interin“.

Saktë, si është skuadra?

“Edhe këtu të nisim nga traumat… Të përtypësh fundin e sezonit të kaluar është e vështirë, por gjithçka nis prej aty. Dëshira për t’u rikthyer do të jetë vendimtare, sidomos duke menduar për humbjen e rëndë të vitit të kaluar“.

Ta mbyllim me kujtime: cili është “derbi i Italisë” i jetës suaj?

“Çerekfinalet e Kupës së Italisë 2009-10, 2-1 me golin e parë nga Lucio. Një shtytje me majën e këmbës. Ajo çast më mbetet i gdhendur në mendje: për ndeshjen në vetvete dhe për gëzimin e momentit. Edhe pse në të vërtetë do të isha gëzuar shumë më tepër në fund të sezonit“.