Nga Petar Subotin

  • Luftërat e viteve ’90 në Ballkan tregojnë se si toleranca njerëzore duhet të mbështetet si një pjesë kyçe e luftës kundër kërcënimeve vdekjeprurëse ndaj qytetërimit tonë.

22 Nëntor 2015 – Të shtunën e shkuar m’u krijua ideja se bota ndali për një sekondë. Gjendja e shokut pas sulmeve të Parisit qe e kudogjendur në hemisferën perëndimore. Përmes reagimeve në median sociale, mund të shihje shumicën që shprehte ngushëllimet dhe trishtimin e tyre.

Duke pasur dëshirën të bëjnë diçka, njerëzit filluan të përdornin një aplikacion të ri të Facebook për të ngjyrosur fotot e tyre të profilit me blunë, të bardhën dhe të kuqen e flamurit francez dhe u shfaq një hashtag #prayforparis (#lutupërparisin). Njerëzit po luteshin për viktimat, familjet e tyre dhe pjesën tjetër të njerëzimit.

Nuk u desh shumë kohë përpara se njerëzit të fillonin të postonin komente se nuk duhet të lutemi, por të mendojmë, meqënëse lutjet dhe feja në sollën në këtë pikë të masakrës në Paris.

Kjo betejë online zgjati për disa orë, pastaj u shfaq një tjetër rreth fesë dhe terrorizmit. Filluan të shfaqeshin foto në median sociale nga myslimanët kudo nëpër botë, duke mbajtur mesazhe ku shkruhej “jo në emrin tim”.

Pasi shoku fillestar kaloi, rreth 30 orë pas sulmeve, postimet e reja filluan të zinin hapësirën e medias sociale me pyetje si përse njerëzit nuk i ndryshuan fotot e profilit me ngjyrat e flamujve të vendeve që pësuan akte terroriste ditë më parë, Liban, Turqi, Siri, Irak etj.

Por pavarësisht se si reaguam, reagimi ynë erdhi nga një ndjesi trishtimi, solidariteti dhe mbi të gjitha frike.

Unë jam prej Ballkanit dhe kur mendoj për të gjithë njerëzit që më kanë pyetur si është e mundur që pajtimi në rajon është kaq i ngadaltë dhe përse njerëzit ende e urrejnë njëri-tjetrin, duhet të them se mbase tani jam në gjendje të përgjigjem në mënyrë që kushdo ta kuptojë.

Gjatë viteve ’90 në Ballkan një grup i vogël njerëzish donin luftë dhe ata mbizotëruan mbi shumicën që nuk donte kurrë që të ndodhnin ato mizori.

Përse? Ata përdorën fjalë të mëdha si feja, patriotizmi, gjuha dhe etnia, i kanalizuan në media dhe krijuan një formulë perfektë për shkatërrim. 25 vjet më vonë, ne ende jemi si sfera e medias sociale pas sulmeve të Parisit – duke luftuar me njëri-tjetrin rreth faktit se kush ka të drejtë dhe kush e ka gabim për vrasjen e njerëzve, ekonominë e shkatërruar, vendet e rrënuara, dhe njëkohësisht, njerëzit që na çuan në këto luftëra drejtojnë ende vendet tona. Të njëjtët tipa.

Ashtu si ISIS, e vetmja gjë që qeveritë tona i trembeshin ishte uniteti. Kjo është arsyeja përse qëllimi i tyre ishte, dhe është ende (në një farë pike), të mbajnë njerëzit të dobët dhe të bëjnë gjithçka që munden për të na ndaluar që të pajtohemi me njëri-tjetrin.

Merrni shembullin e Ballkanit dhe mund t’ia dilni të mos bëni të njëjtët gabime. Vrasësit dhe terroristët janë njëlloj. As më shumë e as më pak. Ata nuk i përkasin asnjë kuptimi të thellë. Jemi ne që mbajmë përgjegjësinë e përpjekjes për t’i bërë ata pjesë të diçkaje më të madhe.

E vetmja mënyrë se si mund të dalim prej kësaj është të lëmë mënjanë fenë, ngjyrën e lëkurës, gjuhën dhe tipare të tjera që përbëjnë vetëm një pjesë të vogël të atyre që jemi vërtetë. Dallimet tona janë aseti ynë më i madh dhe vetëm nëse udhëhiqemi prej vlerave më të larta të njerëzimit, atëherë mund të eliminojmë një nga kërcënimet më të mëdha të qytetërimit të njohim dhe duam.

/Reporter.Al/