Enkel Demi
23 qershor 2015 – Lulëzim Basha mbylli një tubim në Durrës duke u bërë thirrje qytetarëve me një buzagaz të njeriut që ka gjetur batutën se duhet të votonin për ëmbëlsinë. E tillë është apo ishte Grida për të, dhe jo vetëm. Baton Haxhiu nuk linte pa përfillur hiret e saj kur shpjegonte arsyet se pse në Durrës duhej të fitonte kjo zonjë. Vizatimi i saj si një yll, që sjell me vete edhe joshjen, nisi me vargjet e Luan Ramës tek “Opinion”-i, vijoi me Oltën që bën selfie, me daljen si divë në cover-in e magazinës së familjes së kryetarit, dhe përfundoi me shpërthimin pastiçier të Bashës në shesh. Në pamje të parë krijohej ideja se po garonim për pozitën e bukuroshes së mozaikut të lashtësisë, dhe jo për t’i marrë bashkinë Gjushit. Kaq i madh ishte zhgënjimi i dërrmimit të saj në garë, sa mysafirët e së hënës të Fevziut më ngjanin si dashnorë të parealizuar, që rendin pas mitit të Dylqinës së Tobozës.
Grida Duma, si kurrë më parë në Shqipëri, është një kandidate politike e imponuar me zell të madh nga media. Eshtë krijim i mirëfilltë i shtypit, i gazetave dhe televizionit. Ylli i saj në Partinë Demokratike nuk ndriçoi në mbledhjet e grupseksioneve, por u hodh me katapultë nga studiot televizive në foltoret e mëdha të partisë, pavarësisht se ndonjëherë në to të merret këmba dhe bie. Ajo u paraqit deri akademike, megjithëse, kur mendon Eqerem Çabejin në gjuhësi apo Radium Avxhiun në gjeofizikë, edhe mund të kesh pak dyshime për akademizmin e saj. Ama media e ka komoditetin që të këpusë të trasha, e herë-herë të flasë me metafora e hiperbola.
Kjo është gafa kryesore e Grida Dumës dhe e politikanëve që pranuan t’i çelnin derën. Media nuk krijon, nuk e ka këtë mision, nuk di ta bëjë. Televizioni në përgjithësi është i rrejshëm, është fiksion. Shkoni dhe shihni një studio pa drita të ndezura, e më pas diell nga projektorët. E kuptoni sa kallp është ky realitet! Dilni një herë të vetme të pagrimuar para kamerave, dhe do të shihni si dallohen aknet, gungat e ballit, hollësia e buzëve apo plot defekte; ndaj në televizion njerëzit janë aq sqimatarë. Media ka rëndësi për komunikimin, për arritjen e mesazheve tek individi, për audiencën, por nuk krijon dot, madje, sa herë e bën, pjell monstra.
Politika është një profesion që ka shumë nevojë për propagandën, për instrumentet e saj, për masmedian. Ndër të parët që e ka kuptuar këtë ishte Adolf Hitleri, dhe pa dyshim plot të tjerë, por askush nuk tentoi ta kapërcejë rrugëtimin e gjatë të ecjes në politikë duke ardhur nga paradhomat televizive.
Fushata elektorale e Grida Dumës është një shfaqje e madhe, një farë reality. Kaq shumë televizive ishte kandidatja e demokratëve, të cilët në këto zgjedhje luajtën me kartën e skamjes, sa ajo renditej në vend të parë për paraqitjen. Kurrë nuk e gjetëm të pakrehur, të veshur pa kujdes dhe shkarazi. Kjo krijonte një shkëputje të paevitueshme me votuesit, krijonte idenë që kandidatja i përkiste një tjetër shtrese, por kësaj here po bënte një sforcim të madh që të zbriste pak në nivel sa për të mbledhur votat. Zonja dhe ata që organizuan fushatën e saj nuk e kuptuan që përballë qëndronte një makineri votash, e cila ndërtohet vetëm falë strukturave partiake, dhe jo mediatike. Nuk ka gjasë të fitojë televizioni tek partia, dhe e kundërta.
Dako fitoi herën e parë me 300 vota ndaj Armando Telitit, vota të cilat ishin lehtësisht të kontestueshme, por demokratët nuk bënë zë, sepse ishin në qeveri. Ndaj Ferdinand Xhaferrit Dako krijoi një hendek me 2500 vota. Një lapsus fatkeq i Xhaferrit u amplifikua nga të njëjtët operatorë mediatikë që shpikën Gridën, dhe ish-ministri u zhduk nga skena në mënyrën më të pamëshirshme. Sot, Grida dhe ndjekësit e saj janë thyer keqas nga rivali që e trajtuan si reptil të vockël të lënë në qoshe, sepse në zgjedhje pak rëndësi ka shtati, bukuria, por përdorimi i instrumentave politikë, që gazetarët nuk i njohin, ashtu siç politikanët nuk e njohin kamerën, montazhin, make up-in, dritat.
Më vjen keq se Grida Duma, me atë qasje që ka ndaj kamerës, me atë vëmendje instiktive që ka për ta gjetur llambën e kuqe të saj, me atë zë të mirë, me atë natyralitet në qëndrim, me atë artikulim të qartë, do të ishte një drejtuese e shkëlqyer lajmesh apo studiosh televizive, sa kam bindje që do të ngjallte një xhelozi gati armiqësore të Fevziut apo të ndonjë tjetri, të cilët do t’ia mbushnin me litarë shkallët për të shkuar në studio. Gjithsesi, kjo ndodh rëndom në Shqipëri: që ngatërrojmë talentet dhe humbim dramatikisht personalitete në zeje të ndryshme!
