Teknika e përdorur për të bërë antidotin e gjarprit nuk ka ndryshuar që nga kohërat e lashta, dhe përfshin shtrydhjen e helmeve manualisht dhe injektimin e doza të vogla në kuaj ose kafshë të tjera për të nxitur një përgjigje imune. Pastaj, gjaku i kafshëve merret dhe pastrohet për të prodhuar antitrupa që veprojnë kundër helmit.

Prodhimi i antidoteve të gjarprit është kështu potencialisht i rrezikshëm, sepse procesi është i vështirë, i prirë ndaj gabimit dhe mund të shkaktojë efekte anësore më të lehta dhe më të rënda. Për këtë arsye, ekspertët kanë treguar për shumë vite nevojën për të hartuar një mënyrë më të mirë të trajtimit të kafshimeve të gjarpërinjve helmues, të cilët vrasin rreth 200 njerëz në ditë.

Më në fund, shkencëtarët tani po aplikojnë hulumtime të qelizave burimore dhe hartës së gjenomit në këtë fushë të lënë pas dore të kërkimeve për shumë vite dhe shpresojnë të sjellin prodhimin e antidoteve më afër shekullit 21, duke kursyer mijëra, nëse jo qindra, mijëra jetë.

Në një laborator në Holandë, studiuesit krijuan gjëndra që prodhojnë helmin e gjarpërinjve Cape Coral (Aspidelaps lubricus) dhe tetë lloje të tjera të gjarpërinjve helmues, duke përdorur qelizat burimore. Toksina që prodhon kopje miniaturë 3D të gjëndrave të gjarprit janë pothuajse identike me ato të gjarpërinjve helmues.

Në të njëjtën kohë, shkencëtarët në Indi kanë qenë në gjendje të mbledhin gjenomin e kobrës indiane, një nga gjarpërinjtë më të rrezikshëm, përgjegjës për numrin më të madh të kafshimeve në 50,000 vdekje, siç është regjistruar në Indi mbi baza vjetore.

“Këto janë ngjarje të mëdha që sjellin shkencën moderne në fushën që është lënë pas dore për një kohë të gjatë,” tha Nick Cammack, kreu i ekipit të kafshimeve të gjarprit në Wellcome, në Mbretërinë e Bashkuar.

Hans Clevers, hetuesi kryesor në Institutin Hubrecht për Biologjinë e Zhvillimit dhe Kërkimin e Qelizave Steme në Utrecht, Holandë, madje as nuk mund ta imagjinonte që ai të përdorte laboratorin e tij për të prodhuar helmin e gjarprit.

Rreth dhjetë vjet më parë, ai shpiku një teknikë për të bërë organoide njerëzore – organe të imëta që përbëhen nga qelizat burimore të pacientit.

Kjo lejoi që mjekët të testojnë në mënyrë të sigurt efektet specifike të ilaçeve jashtë trupit të njeriut. Ky ishte një zbulim novator për trajtimin e kancerit në nivelin personal të secilit pacient.