Nga Anila Hoxha
Luljeta Preza!
32 vjeçe. Me një jetë të tmerrshme.
E vetmja pasuri e saj, trupi. Që ja blinin poshtë urës së Dajlanit burrat e orëve të vona. Kacidhe që i përdorte me pas për drogë dhe ushqim rruge. Një copë kartoni ish streha e saj shtruar mes dheut dhe gjymtyrëve që muajt e fundit po e linin. Lëvizte këmba doras së fundmi, me shumë zvarritej sesa ngulte këmbët. Thoshte që e kishin përplasur me makinë. Nuk shkoi kurrë në spital. Njëherë vodhi portofolin e njërit prej klienteve, u bë zhurmë e madhe.
Të gjithë e shfrytezuan, jo vetem tutori; një maskara në periferi që e rrihte duke kërkuar shumë e më shumë derisa i shoi cdo gjë njerëzore. Një tjetër e një tjetër që vetëm ndryshonte emrin e fytyrën nga ai maskarai
Atje tek Ura e Dajlanit, ajo një grua e destinuar për të jetuar sa në barake, e sa në mes të katër rrugëve.
E destinuar për tu bërë ose lypëse, ose shitëse trupi.
Gratë si ajo thuajse nuk ekzistojnë. Kur udhëton drejt jugut apo kalon atje do ti shikosh tek ecin aq dukshëm të shkatërruara, aq dukshëm duke jetuar në mes të një asgjëje të madhe. Zero shanse për tu ringritur.
Për gra si ajo që ju shiten në fakt burrave , vrasja e tyre po nga një dore e tillë , është një krim që ka kohë që ka ndodhur.
Për gratë si ajo të thonë me çudi “Po me pyet për jetën e një prostitute????”
E qëlluan me dy thika ne brinjë, ja lanë aty në baltë vdekjes që mbase ajo e priste.
Për ironi quhej Luljeta.
Sa emër të bukur kishte!
Lexo edhe:
