Në Greqinë e lashtë, duket se njerëzit kishin pikëpamje shumë më negative në lidhje me tatuazhet sesa sot.
Tatuazhet, si traditë, u zhvilluan në Greqinë e lashtë si një mënyrë për të ndëshkuar dhe identifikuar kriminelët dhe të dëbuarit.
Skllevërit shpesh bënin tatuazhe me shkronjën greke delta (Δ), e cila është shkronja e parë në fjalën e lashtë greke, skllav , “Δούλος”.
Njerëzit që kryenin krime iu bëheshin tatuazhe në pjesë të dukshme të trupit, si në ballë, me simbole ose shkronja që tregonin natyrën e krimit të tyre.
Sipas historianit të lashtë grek Herodot, grekët e lashtë zhvilluan këtë metodë të ndëshkimit të kriminelëve nga Persianët, të cilët shpesh përdornin tatuazhe mbi kriminelët dhe robërit e luftës.
Persianët iu bënin tatuazhe dezertorëve grekë dhe ato shenja i pengonin ata të ktheheshin në Tebë pas disfatës së Persianëve.
Athinasit iu bënë tatuazh bufin (simbolin e qytetit të tyre) në ballë të burgosurve Samianë pasi i mundën në betejë.
Kur forcat samiane fitonin kundër athinasit në një betejë tjetër, ata iu bënë tatuazhe në ballë athinasve anijet luftarake Samiane.
Grekët e konsideronin gjerësisht tatuazhin si një praktikë të huaj dhe njerëzit me tatuazhe që hasnin më shpesh nuk ishin grekë.
Tatuazhet si masë ndëshkuese vazhduan në Greqinë e lashtë derisa krishterimi u bë feja dominuese në vend.
Perandori Konstandini I në fakt ndaloi tatuazhet e fytyrës në vitin 330 pas Krishtit, duke i dhënë fund praktikës së tatuazhit të kriminelëve si dënim në Greqi.
Ai argumentoi se meqenëse njeriu u krijua sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë, ndotja e fytyrës ishte një fyerje për Vetë Zotin.
Në shekullin e tetë, tatuazhet në tërësi u ndaluan për shkak të lidhjeve të tij me paganizmin nga Këshilli i Dytë i Nikesë.
