Për gati tridhjetë vjet Berlusconi ishte lideri i padiskutueshëm i të moderuarve, i italianëve të cilëve u propozoi në mënyrë hipnotike më shumë mirëqenie dhe më pak taksa, themeluesi i politikës së imazhit, lideri i një grupimi, ai i qendrës së djathtë. Por ai ishte edhe sundimtar në botën e futbollit me kupat e fituara nga skuadra e tij, Milani. Për të gjitha këto arsye, Silvio Berlusconi ishte gjithashtu demoni i së majtës, totemi negativ i atyre që u tmerruan nga përzierja e politikës dhe biznesit dhe nuk e falën atë për qeverisjen duke kontrolluar një perandori mediatike që luajti një rol të madh në ngjitjen e tij të shpejtë ndaj qeverisë.
Por përpara “zbritjes në fushë”, Berlusconi ishte një sipërmarrës i suksesshëm, i cili, duke filluar si një i ri shpresëdhënës dhe herë pas here këngëtar në anijet turistike, kishte ndërtuar lagje banimi në Milano, kishte krijuar televizione private që thyen monopolin e Rait dhe më pas bleu një ekip futbolli. Deri atëherë, interesi për politikën ishte i kufizuar, për shkak të pasojave që Parlamenti mund të kishte në kompanitë e tij. Por miqësia e tij me Bettino Craxi i garantonte atij vëmendje të veçantë në Kryeministri dhe gjithçka dukej se po shkonte mirë. Pikërisht pas rënies së Republikës së Parë, Berlusconi u bind se vetëm ai mund të ndalonte përparimin e postkomunistëve të Achille Oçhetto-s, të cilët dukeshin të destinuar për fitore. Fushata elektorale e vitit 1994 pa triumfin e një dominuesi si Berlusconi.
Hera e parë e Berlusconit në qeveri shënoi hapjen e një epoke të re politike, në të cilën ritualet e Republikës së parë u vendosën në papafingo. Legjislatura filloi nën flamurin e arrogancës së fitimtarëve (ajo që e bën Cesare Previtin të thotë “nuk do të marrim robër”) por përfundoi dy vjet më vonë me një shuplakë të dyfishtë: mbërritja e një njoftimi garancie gjatë G7 në Napoli dhe kthesa në të cilën u përfshi edhe aleati Umberto Bossi. I detyruar në opozitë, në legjislaturën e ardhshme ai u përpoq të dilte nga ‘këndi’. Pikërisht në këto vite Berlusconi i përforcoi aftësitë e tij si politikan duke mbërritur për të monopolizuar dhe influencuar politikën italiane si kur ishte në qeveri ashtu edhe në vitet e opozitës.
Pas pesë viteve të qendrës së majtë në Kryeministri, këtu është periudha pesëvjeçare e Berlusconit (2001-2006), e cila hapet pas “kontratës me italianët” e nënshkruar në ‘Porta a Porta’. Një veprim i tallur nga kundërshtarët e tij, por që ndoshta i dha votat e nevojshme për të fituar: ishte një periudhë e gjatë (kohëzgjatje rekord në historinë e Republikës) në të cilën Kalorësi kushtoi një pjesë të madhe të energjive të tij për t’u mbrojtur kundër akuzave nga prokurorët. Berlusconi nuk ishte në gjendje t’i shpëtonte radikalizimit të konfrontimit dhe e pagoi në vitin 2006 me humbjen e një pjese të elektoratit të tij.
Atë vit sondazhet shpërblenë (por vetëm shumë ngushtë) qendrën e majtë të Prodit. Por Berlusconi nuk u dorëzua: Kavalieri nuk ishte tipi që priste me durim radhën e tij kur numri i shumicës doli të ishte i vogël. Midis presionit politik dhe manovrave të Palazzo-s, drejtimi i Berlusconit çoi në fundin e hershëm të qeverisë. Por asgjë nuk mund të ndodhte në vitin 2011 kur kriza italiane e borxhit çoi në një tjetër lamtumirë të hershme nga Palazzo Chigi. Pas buzëqeshjeve ironike të Merkelit dhe Sarkozy-t, ardhja e Montit nën drejtimin e Presidentit të Republikës Giorgio Napolitano ishte një humbje e hidhur për njeriun që mburrej se kishte marrëdhënie të shkëlqyera me të gjitha kancelaritë. Për shkak të efekteve të ligjit Severino, ish-kryeministri u largua nga posti i senatorit në 2013 për t’u rikthyer 9 vjet më vonë. Në të gjitha vitet e kaluara në drejtimin e Forza Italia dhe të qendrës së djathtë, Berlusconi është akuzuar në një sërë gjyqesh. Kishte dënime, më të fundit dhe më të rëndat, për mashtrim tatimor. Në një periudhë në të cilën ai tashmë ishte dobësuar nga polemikat dhe hetimet për çështjen Ruby dhe darkat Arcore që kishin shkaktuar ndarjen me gruan e tij Veronica. “Veset private” të Kavalierit dhe dhuntia e tij politike shoqëroi pjesën e fundit të shëmbëlltyrës së tij, me një humbje graduale të lidershipit politik, gjithnjë e më evident në periudhën kur, nga ana private, ai u lidh fillimisht me Francesca Pascale dhe tani me deputeten Marta Fascina. Forza Italia ka filluar të humbasë pjesë dhe konsensus politik. Partia tani mbahet vetëm falë udhëheqjes së themeluesit të saj. Partia e Berlusconit udhëtoi nëpër kohë me të njëjtin timonier të paprekshëm të shoqëruar nga delfinët që nuk u bënë kurrë të rritur. Udhëtoi ndër vite, shumë, dhe në hapësirën politike pa hequr dorë kurrë nga pozicioni i saj pro-evropian. Kalorësi nuk u dorëzua kurrë deri në fund, ai mundi sëmundjet, kapërceu operacionet në zemër dhe madje edhe zhgënjimet politike. Dhe ai ishte ende atje për të udhëhequr delegacionin e Forza Italia në Quirinale pas fitores së qendrës së djathtë që solli Giorgia Meloni në Palazzo Chigi dhe në hapësirën politike pa hequr dorë kurrë nga pozicioni i saj pro-evropian.
