Reagimi i parë që Edi Rama bëri për protestën e opozitës në bulevard ishte keqardhja e tij për shkatërrimin e veprës së artistit, Carsten Holler, kërpudhës së famshme të ngujuar në lulishten me bar në anë të kryeministrisë. Me tepër sesa trishtimi për një objekt të ekspozuar në shumë të galeri të botës, kryeministri tentoi të tregonte diçka tjetër: se beteja e tij nuk ishte me qytetarët, por me barbarët që nuk kanë asnjë ndjeshmëri estetike ndaj të bukurës.

Prandaj me një naivitet të shtirur ai shkroi: “Ndjesë Carsten, kjo s’është Shqipëria, këta s’janë shqiptarët”.

Në fakt, beteja rreth kërpudhës, që policët e mbrojtën me gaz lotësjellës dhe protestuesit e shkatërruan me vare, është shumë më tepër sesa kjo servirje bajate sipërfaqësore.

Kush e mban mend kohën e instalimit të saj, ajo përkon pak a shumë me periudhën, kur kryeministria u mbyll, sepse aty donatorë të panjohur privatë, do të rregullonin zyrën e shefit, sallën e tij të ngrënies dhe mjediset e nëntokës.

Vepra e Carsten Hollerit dhe markiza e Phillipe Parrenos u shfaqën më pas për të shkruar fillimin e një politike të re, kur e bukura do të mbizotëronte mbi krimin, vjedhjen dhe abuzimet.

Por, nuk ndodhi aspak kështu.

Më pas u mor vesh se ai që kishte bërë “falas” rikonstruksionin e kryeministrisë do të shpërblehej përmes një afere 200 milionë euroshe, me 6 kulla në qendër të Tiranës, të cilat do të ngriheshin mbi rrënojat e një monumenti kulture: Teatrit Kombëtar.

Edhe për këtë grabitje si fasadë u përdor alibia e një arkitekti të përmasave botërore, Bjarke Ingels. Po ashtu si për stadiumin, Velierën në Durrës dhe disa kulla në Tiranë, u përdor emri i një tjetër arkitekti, të dënuar në vendin e tij, Mario Kazamonti.

Ashtu sikurse për rokaqejtë me leje qindra milionëshe shërbeu emri i Stefano Boerit. Ashtu si masakra e dikurshme betonizuese e ish kryetarit të bashkisë, tentoi të fshihej pas studios belge 51N4E.

Të gjitha këto kanë shërbyer vetëm për një gjë, për t’i dhënë një shkëlqim sipërfaqësor një lideri grabitës dhe banal.

Prej kohësh kjo vello tashmë ka rënë.

Ndaj protestuesit e 16 shkurtit nuk ishin barbarët që sulmuan shpirtin artistik të pushtetit. Ata qenë thjeshtë njerëzit e ndërgjegjësuar, që nuk e durojnë më mashtrimin që mbulon grabitjen. Ata u bënë ekzekutuesit e një vullneti të gjërë, që nuk duron dot më atë që sillet si keqbërës në Tiranë dhe vazhdon të hapë ekspozita në Firence dhe Berlin./Lapsi.al