Ditët e fundit, Presidenti i Kinës, Xi Jinping është shfaqur si mikpritës i të fuqishmëve të Lindjes dhe Lindjes së Mesme, në të njëjtën kohë që po përgatitet t’i dërgojë Perëndimit një mesazh fuqie absolute dhe sfide nga Pekini.

Nesër, ai pritet të “pushtojë” rrugën qendrore të Pekinit, Rrugën e Paqes së Përjetshme, për një paradë ushtarake që mediat lokale, dhe jo vetëm, tashmë po e përshkruajnë si “madhështore”, me armë hipersonike të teknologjisë së fundit, raketa të afta të mbajnë koka bërthamore dhe dronë nënujorë , së bashku me mijëra ushtarë që do të marshojnë në sinkronizim absolut.

Mesazhi i Xi-së, përmes këtij kombinimi të fuqisë “së butë” dhe “së fortë”, është i qartë: Kina është një fuqi që kërkon të ripërcaktojë rregullat globale dhe nuk ka frikë të sfidojë ato të Perëndimit.

Kush është ulur në krah të tij është po aq zbulues: më shumë se dy duzina udhëheqës miqësorë, të udhëhequr nga Presidenti rus Vladimir Putin, Kim Jong Un i Koresë së Veriut dhe Presidenti iranian Masoud Pezeshkian. Për herë të parë, udhëheqësit e katër vendeve që në Uashington shihen si të bashkuara në një “bosht trazirash” antiamerikane, po takohen të gjithë së bashku në një ngjarje.

Për Perëndimin, i cili po përpiqet të ushtrojë presion mbi Putinin për t’i dhënë fund luftës në Ukrainë, ky imazh mund të jetë vetëm shqetësues.

Teherani dhe Pheniani tashmë e kanë furnizuar Moskën me armë dhe trupa, ndërsa Pekini po mbështet ekonominë e sëmurë ruse. Duke i mirëpritur ata në anën e tij, Xi po tregon se në fakt është i vetmi udhëheqës botëror që mund të ushtrojë presion mbi Putinin – por ai nuk ka ndërmend ta bëjë këtë sipas rregullave perëndimore. Për udhëheqësin më të fuqishëm dhe më jetëgjatë të Kinës në dekada, simbolika dhe koha nuk janë rastësi.

Në të njëjtën kohë, trazirat në politikën e jashtme amerikane i ofrojnë Xi-t një mundësi të rrallë, shkruan Protothema. Nën Donald Trump , SHBA-të po i tronditin aleancat e tyre dhe po ushtrojnë presion ekonomik edhe mbi aleatët e tyre përmes luftës së tyre tregtare. Xi sheh momentin për të shtyrë axhendën e tij kundër një rendi ndërkombëtar të bazuar në standardet perëndimore.

Imazhet e ditëve të fundit flasin vetë: Kryeministri indian Narendra Modi u pa duke biseduar përzemërsisht me Xi-në dhe duke përqafuar Putinin, ndërsa udhëheqës të tjerë e përshëndetën presidentin rus ngrohtësisht ndërsa ai ecte përkrah homologut të tij kinez. Mesazhi i Pekinit është i qartë dhe i padiskutueshëm: “ne jemi këtu jo si aksesorë, por si një çështje fakti, dhe koha jonë ka ardhur”.

Për aleatët e SHBA-së në rajon, ky imazh është një akt shumë i vështirë balancimi: nga njëra anë, pasiguria nga Uashingtoni, nga ana tjetër, besimi i projektuar nga Pekini. Përmes fjalimeve të tij në Samitin e fundit të Organizatës së Bashkëpunimit të Shangait, Xi theksoi se “bota është në trazira dhe Kina është forca përgjegjëse që mund ta udhëheqë atë drejt së ardhmes”. Me kritika të ashpra ndaj “mentalitetit të Luftës së Ftohtë” të SHBA-së dhe premtimeve për qindra miliona në fonde, ajo po përpiqet të shfaqet si poli i qëndrueshëm në kaos. Megjithatë, mesazhi nuk është i ri. Pas zhvendosjes amerikane drejt izolacionizmit dhe sanksioneve ndaj vendeve partnere, Pekini beson se tani tingëllon ndryshe.

India, e cila në fund të muajit të kaluar u përball me tarifa prej 50% për eksportet e saj në SHBA për shkak të blerjeve të naftës ruse, u shfaq me një klimë qartësisht më të ngrohtë ndaj Xi-së. Edhe shtetet e Azisë Juglindore, të cilat prej kohësh kanë qenë dyshuese ndaj fuqisë ushtarake dhe pretendimeve territoriale të Kinës, mund të shohin në situatën e re një mundësi për afrim. Klima tregon se nëse ekziston një mundësi e qartë që Kina të riaftësohet me të gjithë rajonin, ajo është tani.

Në të njëjtën kohë, Pekini po i dërgon një mesazh të qartë Perëndimit: se do të përcaktojë se kush konsiderohet i pranueshëm ndërkombëtarisht, pavarësisht vlerave demokratike të thirrura nga SHBA-të dhe aleatët e saj. Parada e së mërkurës, e cila përkon me 80-vjetorin e dorëzimit të Japonisë në Luftën e Dytë Botërore, i ofron Xi-së sfondin e përsosur për ta paraqitur Kinën si roje të një “rendi të pasluftës” të ndryshëm nga ai i ndërtuar nga Shtetet e Bashkuara.

Ashtu si Putini, Xi po mbështetet në histori për të ndërtuar një narrativë që e sheh Kinën dhe Rusinë si mbrojtëse të legjitimitetit kundër një Perëndimi që, thotë ai, injoron “shqetësimet legjitime të sigurisë” të të tjerëve. Pamja e përgjithshme është e qartë: Xi është në një fushatë për të delegjitimuar udhëheqjen amerikane, për të prishur kohezionin perëndimor dhe për ta paraqitur Kinën si një alternativë të besueshme.

Por Kina gjithashtu nuk është e verbër ndaj mundësisë që ka tani për të përcjellë një mesazh pushteti absolut në çdo nivel dhe për të fuqishmit që tani banojnë në Pekin. Për Xi-në, është gjithashtu e rëndësishme ta bëjë të qartë në çdo mënyrë se shkopi i sovranitetit është dorëzuar. Është ai dhe vendi i tij që do të kenë fjalën e fundit në vendimet dhe zhvillimet e rëndësishme, dhe Pekini dhe ai personalisht do të marrin përsipër stabilitetin dhe rendin në rajon – të paktën siç “shpall” ai vetë. Putini, për herë të parë në dekada, duket i hapur ndaj takimeve që nuk i ka zgjedhur, por i janë “imponuar”, dhe është e qartë se, për të vazhduar mbështetjen e planeve të tij, ai do të duhet të bëjë të gjitha – pa përjashtim – “lëshimet” e mëdha ose të vogla që “Dragoi i Kuq” po kërkon ose do të kërkojë.