Një jetë e kaluar duke ndjekur mitin e Lilian Thuramit dhe – së shpejti – do ta ketë edhe më të lehtë ta ftojë në darkë për të lënë të zbulohen disa sekrete. 

Benjamin Pavard ishte një nga tifozët më të zjarrtë të mbrojtësit legjendar që kemi parë me fanellat e Parmës dhe Juventusit, tani ai është gati të bëhet shok skuadre te Interi me djalin e tij Marcus, sikur ky mbiemër përfaqësonte vazhdimësinë e karrierës që është ende në ngritje të plotë.

Në Jeumont nis historia e një djali, i cili, siç na thonë ata që në atë kohë e shikonin mbesnin me gojë hapur, “ishte shumë i turpshëm në jetën e përditshme, por u transformua sapo shkeli në fushë”. 

Qëndrimi i vërtetë i lojtarit dhe aftësia për të marrë përgjegjësi, megjithatë ai ishte vetëm një fëmijë. 

Sa për të dhënë disa referenca, Jeumont është një fshat i vogël me rreth dhjetë mijë banorë në Departamentin Verior të Francës së Epërme, por mbi të gjitha një grusht kilometra larg kufirit me Belgjikën, Brukseli, për të qenë i qartë, është vetëm rreth gjashtëdhjetë kilometra larg.

Një fëmijë i vetëm, Benjamin trashëgoi dashurinë për futbollin nga babai i tij, qendërmbrojtësi i US Mauberge në vitet 1980 në Kategorinë e Tretë. 

Duke marrë këmisha futbolli si dhurata në vend të makinave dhe ushtarëve lodrash, Pavard i vogël në moshën gjashtë vjeçare filloi të luante në ekipet e të rinjve të US Jeumont, ekipi i fshatit të tij, ku u përdor si mesfushor qendror. 

Mingherlino nga gjashtë deri në nëntë vjeç, më pas u forcua papritur dhe gati për një aventurë më të rëndësishme. 

Në vitin 2006, babai i tij e çoi në dy prova, një me Lille dhe një me Lens. Të dyja pozitive. 

Ishte një çështje e zgjedhjes midis dy klubeve të përdorura për të hedhur lojtarë të rinj nëpër qendrat e tyre stërvitore. Familja Pavard zgjodhi Lille.

Këtu duhet të kthehemi te referencat gjeografike. Jeumont është rreth njëqind kilometra nga Lille. 

Megjithatë, askush në familjen Pavard nuk u tremb. Babai i tij – i cili sigurisht nuk ishte bërë i pasur me futbollin – ishte një punëtor magazine në spitalin Mauberge, ku në vend të tij ishte sekretare nëna e tij. 

Ishte një çështje organizimi: ndërrimet duhej të përputheshin në mënyrë që katër herë në javë Benjamin të mund të shkonte në Lille për stërvitje dhe ndeshje. Në çdo kusht moti.

Po, sepse ndërkohë djali i vogël po bëhej shumë i mirë me një top në këmbë dhe ndërkohë po shkonte mirë edhe në shkollë, fillimisht në Kolegjin Lavoisière dhe më pas në Liceun Jean Perrin dhe Lambesart. 

Më vonë ai do të ndiqte të ashtuquajturën “pòle espoirs”, një lloj konvikti i drejtuar nga klubi, i cili ndodhet në Lièvin, pak kilometra larg Lille, derisa u regjistrua në Institutin e Lartë të Edukimit Fizik, të cilin më pas e braktisi sapo u bë profesionist futbolli, por jo përfundimisht, “sepse një ditë dikush do të më pyesë pse nuk kam diplomë”. 

Ndërkohë, në vitin 2011 ai ishte tashmë një lojtar me interes kombëtar sepse mori pjesë me përzgjedhjen e rajonit Nord-Pas-de-Calais në Coupe Nationale Under 15 të luajtur në Clairefontaine, qendra federale ekuivalente me Qendrën tonë Teknike në Coverciano.

Profesionist, në mënyrë të pashmangshme profesionale. Gjithnjë e më i mirë dhe gjithnjë e më vendimtar si mbrojtës në skuadrën e të rinjve të Lille-s, më 31 janar 2015, edhe para se të mbushte nëntëmbëdhjetë vjeç, ai u vendos si titullar në ekipin e parë nga trajneri Renè Girard si mysafir kundër Nantes. 

Benjamin mori një karton të verdhë dhe ndeshja përfundoi 1-1, por performanca e tij (si qendërmbrojtës) u theksua pozitivisht nga i gjithë shtypi francez. 

Që nga ajo ditë ai u përfshi përgjithmonë në grupin e ekipit të parë dhe nga 15 marsi e në vazhdim u promovua në pozicionin e rregullt të titullit pas dëmtimit të qendërmbrojtësit Marco Basa. 

Pavard u shqua jo vetëm për autoritetin e tij në fushë, padyshim i pazakontë për nëntëmbëdhjetë vitet e tij, gjithashtu për kaçurrelat që rrethonin fytyrën e tij dhe që i dhanë pseudonimin “Jeff Tuche”, nga emri i protagonistit të një komedie franceze të titulluar “Les Tuches”, interpretuar nga aktori Jean-Paul Rouve.

Viti i ardhshëm do të ishte ai i një hapi të mëtejshëm në cilësi. Benjamin e nisi atë si titullar, sepse Basa ishte ende i lënduar, por sapo malazezi u vu sërish në dispozicion, trajneri i ri Frèderic Antonetti vendosi që ai të preferonte të mbështetej në përvojën dhe të riniste Basa në çift me argjentinasin Renato Civelli. 

Më 30 gusht 2016, 20-vjeçari Pavard nënshkroi një kontratë katërvjeçare me Shtutgartin. 

Kostoja e operacionit pesë milionë, një shifër që aktualisht e vendosi atë në mesin e dhjetë nënshkrimeve më të shtrenjta në historinë e klubit gjerman që në atë kohë luante në Bundesliga 2. 

Pak ditë për të fituar besimin e trajnerit Tayfun Korkut, një sezon për t’u ngjitur sërish në Bundesligë. 

Pavard gjithmonë në formacionin startues, pothuajse gjithmonë si qendërmbrojtës. Golin e parë në Bundesligë e shënoi në datën 29 tetor 2017 kundër Freiburgut.

Ndërkohë këtu është edhe në kombëtare. Didier Deschamps e thirri atë më 2 nëntor 2017, duke bërë debutimin e tij tetë ditë më vonë kundër Uellsit. 

Që atëherë, Pavard nuk u largua kurrë nga grupi i kombëtares franceze, luajti si titullar dhe fitoi Kupën e Botës 2018 në Rusi, qëndroi në formacionin fillestar deri në ndeshjen e parë të Kupës së Botës 2022 kundër Australisë, kur u mbajt përgjegjës për një gabim të rëndë në mbrojtje (duke luajtur mbrojtësi i djathtë) dhe humbi 11-shen (përkohësisht) nga trajneri i tij.

Ndërkohë, megjithatë, Shtutgarti po përballej me një fat mizor në sezonin 2018-19, i cili filloi me Korkut në stol dhe vazhdoi me Markus Weinzierl pas shtatë humbjeve radhazi.

Menaxheri i ri ishte gati të bënte një gjysmë mrekullie, duke arritur në një ndeshje play-off kundër Union Berlin, e treta në Zweite Bundesliga, një play-off i humbur vetëm për shkak të rregullit të golave ​​si mysafirë, tashmë i shfuqizuar. 

Megjithatë, më 9 janar 2019 ai tashmë ishte bërë zyrtarisht lojtar i Bayern Munichu, për një shumë prej 35 milionë euro (klauzolë lirimi), me marrëveshjen për të qëndruar në Shtutgart deri në fund të sezonit.

Bayerni është një histori e re. Debutimi në Superkupën e Gjermanisë i humbur ndaj Borussia Dortmundit, sezoni 2019-2020 luajti tërësisht si titullar, duke i kthyer paksa të gjitha rolet e mbrojtjes për shkak të dëmtimeve të shokëve të skuadrës.

Nga nëntori ai vendosej vazhdimisht në krahun e djathtë dhe qëndroi aty, me përjashtim të një periudhe lëndimesh.

Ai fiton Champions League me Bayernin dhe bëhet francezi më i ri që ka fituar si Kupën me “Veshë të Mëdhenj” ashtu edhe kampionatin botëror. 

Më pas ai fitoi një Superkupë të Evropës, një Kupë të Botës për Klube, Bundesligën 2022 nën drejtimin e Nagelsmann dhe atë të 2023 nën drejtimin e Tuchel që mori përsipër nga kolegu i tij, deri në dëshirën e madhe për t’u larguar nga Bayern që e sulmoi këtë verë.

Në botën e ndjenjave, një miqësi e thellë e lidh atë me Olivier Giroud, i cili e kishte shtyrë disa kohë më parë të thoshte se ëndërronte të luante për Milanin. 

Gjërat po shkojnë ndryshe dhe Giroud përfundimisht do të jetë kundërshtari i tij i drejtpërdrejtë në derbi, ndoshta do t’i duhet edhe ta ruajë. 

Ndër historitë e dashurisë, më e lidhura me median e lidh atë nga shkurti 2018 deri në shkurt 2019 me Rachel Legrain-Trapani, Miss France në 2007.

Aktualisht kronikat e thashethemeve e përkufizojnë atë si “single”. Ndërkohë ka gjetur një skuadër, pjesa tjetër do të shihet.