In memoriam/ Kujtim Macukulli: Një jetë që mbajti mbi supe qytetarinë, detyrën dhe dinjitetin

NGA BUJAR QESJA

Në qytetin bregdetar të Durrësit, që e ruan kujtesën si pasurinë më të çmuar, sot ra një kambanë ndryshe. Me dhimbje të heshtur por të thellë, Durrësi përcjell në banesën e fundit një prej bijve të vet të ndershëm dhe të dashur: Kujtim Macukullin.

Nuk është thjesht ndarja nga një ish-komisar, nga një punonjës shembullor i Policisë së Shtetit. Është ndarja nga një njeri, që përfaqësoi më mirë se kushdo lidhjen e pazgjidhshme mes detyrës dhe njerëzores, mes sprovës dhe qëndresës, mes dhimbjes dhe dinjitetit.

Në Durrësin e vjetër dhe të ri, ku qytetaria përcillet si një flamur që nuk ulet kurrë, ndarja nga jeta e Kujtim Macukullit lë një boshllëk të thellë. Mbeti simbol i një brezi njerëzish që jetuan me ndershmëri, me përgjegjësi dhe me dashuri për qytetin, njerëzit dhe vendin.

Kujtim Macukulli ndërroi jetë, pas një përballjeje të gjatë me sëmundje të rëndë.

U kthye në atdhe nga Polonia, ku kishte shkuar me shpresë për të gjetur rrugë shërimi, por fatkeqësisht mjekët polakë nuk mundën t’i ofronin shpresë. Diagnoza e rëndë, e lidhur me pankreasin dhe me përhapje në organe të tjera jetike, ishte një goditje e rëndë për familjen dhe miqtë. Megjithatë, kthimi i tij në Durrës u bë kthim dinjitoz, ku qyteti që e deshi i dha përshëndetjen e fundit.

Një jetë në shërbim të tjerëve

Kujtimi e nisi rrugëtimin e tij në një familje të njohur dhe të respektuar durrsake. I ati, Petriti, dhe nëna, Fiqiretja, qenë për vite me radhë punonjës të përkushtuar të sektorit të tregtisë, në një kohë kur qytetaria dhe ndershmëria në punë ishin vulë jete.

Aty, në atë ambient të ngrohtë dhe të dashur, u formua Kujtimi – me një edukatë të fortë qytetare, ndjenjë detyre dhe respekt për të tjerët. Nuk është rastësi që më pas ai ndoqi Akademinë e Rendit dhe u bë një nga figurat më të spikatura të Policisë së Durrësit, ku mbajti poste të rëndësishme, përfshirë edhe atë të komisarit.

Në zyrë e në rrugë, në lagje e në shërbime të natës, Kujtimi ishte i njëjtë: korrekt, i qetë, i prerë kur duhej, por gjithmonë njerëzor. Ishte nga ata që nuk mbante fjalime, por jepte shembuj. Nga ata që nuk kërkonte lëvdata, por fitonte respekt. Njësoj i dashur si për kolegët, ashtu edhe për qytetarët, ai la gjurmë të pashlyeshme në një brez të tërë.

Një tronditje dhe një qëndresë e rrallë

Por jeta i rezervoi një tronditje të madhe. Para 21 vitesh, një hemorragji cerebrale i ndryshoi rrjedhën e jetës. Ishte një goditje që do ta kishte shembur çdo njeri të zakonshëm. Por Kujtimi nuk ishte një njeri i zakonshëm. Me një forcë të jashtëzakonshme vullneti, ai i bëri ballë pasojave të rënda, ndërsa bashkëshortja e tij, Lumturia – një grua me emër të thjeshtë por me shpirt të madh – u kthye në engjëllin e tij mbrojtës.

Ai mbeti i kufizuar në të folur dhe në lëvizje. Por jo në shpirt. Forca e karakterit të tij ishte ajo që mahniste çdo njeri që e njihte. Nuk u dorëzua. Me ndihmën e përhershme të bashkëshortes së tij të mrekullueshme, Lumturisë – një grua nga një familje e njohur dhe e respektuar nga Skrapari – ai rifilloi jetën me të njëjtin kurajë dhe dinjitet që kishte treguar edhe më parë.

Lumturia ishte jo vetëm bashkëshortja, por edhe kujdestarja, frymëzimi, forca e heshtur që e ndihmoi Kujtimin të ringrihej dhe të mos humbte vlerat e tij njerëzore.

Prej ditës së parë të sëmundjes e deri në frymën e fundit, Lumturia nuk u nda asnjëherë prej tij. Sakrifica e saj është një kapitull më vete – një histori dashurie, durimi dhe përkushtimi që rrallë gjenden në përditshmërinë e këtij vendi. Ajo bëri gjithçka që Kujtimi të jetonte sa më gjatë, sa më dinjitetshëm, sa më njerëzisht.

Edhe kur trupi i ishte lodhur nga sëmundja, Kujtimi vazhdoi të jetonte me ndershmëri. I dha kurajë vetes dhe të tjerëve.

Me kalimin e viteve, hoqi edhe bastunin. Ishte një gjest simbolik, por domethënës: nuk do të dorëzohej. U kthye në shpirt qëndrese, frymëzim për të gjithë ata që e njihnin dhe që mësonin prej tij, se jeta është më shumë se rrahjet e zemrës – është vullnet, krenari dhe qëndrim.

Kujtimi ishte një figurë, që nuk mund të kalojë pa u vënë re. Jo nga zhurma, por nga prania. Përfaqësonte modelin e qytetarit klasik durrsak, të sjellshëm, të drejtë, me fjalë të matur dhe me qëndrim të patundur përballë sfidave të jetës. U bë nga figurat më të njohura dhe të respektuara në strukturat e sigurisë së qytetit.

Kujtimi kishte edhe një anë tjetër – atë sportive. Në rininë e tij, luajti pingpong dhe u bë i njohur. Sporti ishte pjesë e formimit të tij, ku natyra e garës dhe ndershmërisë, e respektit dhe përballjes, u bë pjesë përbërëse e karakterit. Ajo që mësoi nga sporti, e solli më vonë edhe në shërbimin ndaj rendit dhe ligjit.

Familje, kujtime dhe dashuri që nuk vdes

Kujtimi ishte baba i dy fëmijëve të dashur, që e deshën dhe e nderuan gjithmonë. Djali, Shkëlzeni, një diplomat i dalluar, aktualisht Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Poloni, bëri njoftimin për ndarjen nga jeta të të atit me një dhimbje që e përshkroi tërë Durrësin.

Nuk humbi vetëm të atin, por edhe modelin, burimin e forcës, frymëzimin jetësor. Vajza, Alketa, e njohur për pasionin e saj për sportin dhe veçanërisht volejbollin, ruan kujtimet më të bukura për një baba që, ndonëse i goditur nga jeta, ishte gjithmonë i pranishëm me fjalën, vështrimin, dhe ngrohtësinë e tij.

Familja e Kujtim Macukullit, ka qenë gjithmonë shembull qytetarie. Fëmijët e rritur me dashuri, respekt dhe përkushtim, ndërsa bashkëshortja, zonja Lumturi, ruajti me dinjitet rolin e nënës, gruas, shoqes dhe përkrahëses së një burri që kurrë nuk pranoi të bëhej barrë, por përkundrazi, frymëzim.

Në gusht, shokët dhe shoqet e maturës së Kujtimit, kishin planifikuar të mblidheshin për 50-vjetorin e përfundimit të gjimnazit. Një takim simbolik për një brez të tërë që nuk harroi rrënjët dhe lidhjet e hershme. Mes tyre, Drita Gorana, një prej shoqeve më të dashura të klasës, e prekur thellë nga ndarja e Kujtimit, ruante kujtime të ndritura për të – një djalë i sjellshëm, inteligjent, i afërt me të gjithë, gjithmonë i gatshëm të ndihmonte.

Pikërisht kjo e bën Kujtimin të paharrueshëm: prania e tij linte shenjë. Nuk ishte thjesht një njeri i mirë. Ishte një njeri që përmes çdo gjesti, çdo fjalie, çdo veprimi, përcillte dinjitet, qetësi dhe mirësi.

Lamtumira e qytetit për birin e vet

Sot, Durrësi i thotë lamtumirë një qytetari që nuk kërkoi asnjëherë tituj, por i fitoi të gjithë. Një komisar që nuk e ushtronte pushtetin me zë të lartë, por me urtësi. Një burrë që nuk e bënte burrërinë me fjalë, por me qëndrim. Një prind që nuk e mësonte fëmijën me predikime, por me shembull. Një bashkëshort që e vlerësonte dashurinë me përkushtim të përditshëm.

Largimi nga jeta është shuarja injë zëri të qetë, por që jehonte fort në ndërgjegjen e atyre që e njihnin. Kujtimi i tij do të jetojë gjatë – jo vetëm në zemrat e familjes, por edhe në kujtesën kolektive të Durrësit.

Në këtë ditë zie, kur fjala duket e varfër përballë dhimbjes, le të ndalemi për një çast dhe të reflektojmë: sa shumë kemi për të mësuar nga njerëz si Kujtimi. Nga qëndrueshmëria e tij. Nga përulësia e tij. Nga dashuria për jetën, për familjen, për qytetin.

Në ditën e varrimit, ndërsa miqtë dhe të afërmit i japin lamtumirën e fundit, Durrësi humbet një tjetër prej atyre figurave të heshtura që nuk bënë zhurmë, por lanë gjurmë.

Kujtim Macukulli do të mbahet mend jo vetëm si një punonjës i nderuar i rendit publik, por si një qytetar model – një njeri i zakonshëm me vlera të jashtëzakonshme.

Kujtimi i tij nuk do të shuhet. Do të jetojë në kujtimet e të afërmve, kolegëve, fqinjëve dhe gjithë atyre që patën fatin ta kenë pranë.

U prehsh në paqe, Kujtim. Durrësi dhe durrsakët nuk do të të harrojnë kurrë. Emri yt është shkruar me nder në historinë e heshtur të këtij qyteti.