Gjithçka nisi në një ditë të zakonshme vere, kur njerëzit bëjnë atë xhiron e zakonshme nga Bulevardi në shëtitoren “Taulantia”. Një xhiro tradicionale e durrsakëve, e cila nuk dihet që kur ka nisur. Ndoshta që me krijimin e kësaj rruge tipike italiane apo që me vetë ndërtimin e saj në vitet 30-të, apo pas viteve 50-të. I shpenguar po kaloja mes fluksit të qytetarëve dhe turistëve të cilët po bënin fotot e rastit para shatërvanit. Befas, një grumbull i madh njerëzish mu shfaq sa hap e mbyll syte përpara, mu përballë Bashkisë së qytetit . Aksident ?! Ishte gjëja më e parë që më shkoi në mendje dhe nxitova të çaj turmën për të shuar kuriozitetin tim tipik prej gazetari dhe shqiptari. Ndonëse turma ishte e madhe arrita të çaj dhe mbeta i shtangur në vend. Nuk ishte aksident, por katër policë bashkiakë të gjatë dhe të bëshëm po thërrisnin dhe flaknin në rrugë misra të pjekur. Në fakt mu duk pak skenë absurde se si katër policë të bëshëm dhe të pushtetshëm, po thërrisnin me sa kishin në kokë dhe më pas flaknin misrat në anë të rrugës. 

U afrova pak më shumë, për të parë më mirë, pasi kishte diçka që nuk shkonte në këtë skenë të çuditshme. U afrova më mirë dhe ç´të shoh. Para katër policëve të bëshëm qëndronte një plak i mjerë që dridhej para hijes së tyre dhe shtrëngonte fort një  copëz zgare, prej të cilës kishin fluturuar misrat e fundit. Ai dridhej si një purtekë dhe i kërkonte të falur 4 policëve, të cilët në ato çaste i flakën dhe misrin e fundit. I pazoti të reagonte dhe shpresëhumbur, pasi dhe misri i fundit ju flak në rrugë, plaku mori në duar si një fëmijë zgarën e misrave, ngriti nga toka thesin me misra të njomë që i kishin mbetur dhe filloi të largohej nën vështrimin e egër të policëve dhe atë plot keqardhje të njerëzve. Por, nuk qe e thënë. Krahu muskuloz i njërit prej policëve e mbërtheu krahun e fishkur të plakut, dora ju hap dhe thesi i vogël me misra ra në tokë.

Këto sekuestrohen,- tha polici me një seriozitet të rëndë. “Po ushtron aktivitet të paligjshëm ambulator dhe nëse e përsërit, sanksionet do të jenë më të forta”,- i tha njëri nga policët. Nuk e di nëse e kuptoi apo jo plaku fjalën sanksion, por i tmerruar u largua në drejtim të shatërvanit para bashkisë, ku e prisnin 2 fëmijë të vegjël të leckosur. I mori të dy në krahët e tij dhe u largua si një hije në një rrugicë të vogël që kalon nga sheshi qëndror, në drejtim të degës së Tatim Taksave në Durrës. Njëri prej policëve e hodhi thesin në një furgon ku lexohej me gërma të mëdha “Policia Bashkiake” dhe më pas u largua. Grumbulli i njerëzve nisi të shpërndahej dhe xhiroja nisi t`i kthehej normalitetit. Nuk e di se nga shkoi ai plak i mjerë me dy fëmijët e tij, të cilët nuk kishin mundur të paguanin taksën e ambulantit  për shitjen e misrave dhe shteti i kishte goditur me dorë të fortë. Sikur të mos isha një qytetar shqiptar, sikur të kisha ardhur thjesht si turist në qytetin antik të Durrësit, pavarësisht nga keqardhja për plakun do të mendoja: “Po këtu ka shtetet ligjor.

Këtu as të shesësh misra të pjekur nuk të lejon njeri, nëse nuk paguan taksën ndaj shtetit”. Do ti afrohesha atij plaku dhe do t´i dëmshpërbleja thesin e misrave të njomë, por do t’i thoja se shteti është shtet, bashkia është bashki dhe qeveria është qeveri. “Ju paskeni shtet të fortë”,- kështu do t’i thoja, por në fakt unë jam shqiptar. Jam një njeri që kam lindur dhe jam rritur në këtë vend dhe e di fare mirë se si funksionojnë gjërat. E di shumë mirë se dikush paguan qimet e kokës me taksa dhe dikush tjetër që ka biznes të madh dhe “miq”, paguan sa duhej të paguante shitësi ambulant i misrave ose nuk paguan fare. E di mirë se ata policët e fortë para plakut me thesin me misra, bëhen si pula të buta para të fortëve të politikës apo biznesit. E di mirë se si funksionojnë gjërat në këtë vend, ku ai plaku i misrave bëhet shembull i zbatimit të ligjit dhe ku akoma ndonjë peshkaqen i madh nuk ka rënë rrjetën e ligjit. E di mirë, nejse, di shumë gjëra por do të ishte më mirë të isha nje turist i huaj që nuk e kuptoi realisht skenën e plakut me taksidarët.

Ndoshta Migjeni kur pa Lulin e vocërr në mjerimin e tij, mund të ketë ndjerë të njëjtën dhimbje, që unë ndjeva për plakun e mjerë që shiste misra në vapën përcëlluese të gushtit. Sigurisht që ai plak nuk do të duket më në qendër të qytetit, do të pjekë misra ndoshta në ndonjë rrugicë qorre për t’i shpëtuar syrit të taksidarëve. E di fare mirë se në vend të shitësit të misrave në atë vend do të vijë dikush tjetër që shet petulla, fiq, fara apo rrush, por që ka “kontribuar” sado pak në xhepin e ndonjë taksidari. Në fakt, kështu funksionon dhe këtë e dimë të gjithë mirë.