Të ndodhesh përballë një fëmije që qan pa pushim – në shtëpi, në rrugë apo në vend publik – është një nga sfidat më të zakonshme dhe shpesh më stresuese për prindërit. Ndjesia e pafuqisë, pasiguria për mënyrën e reagimit dhe presioni social janë disa nga faktorët që e bëjnë situatën edhe më të vështirë. Por çfarë thonë studiuesit?
Michael Potegal, studiues i neurologjisë dhe sjelljes në Universitetin “Minnesota Medical School”, shpjegon se “shpërthimet në të qara zakonisht vijnë si pasojë e një nevoje të paplotësuar për vëmendje, dëshirës për të bërë një veprim të ndaluar, ose për të shmangur një kërkesë të prindit”.
Për të menaxhuar këto situata, këshilluesja e prindërve Patricia Henderson Shimm sugjeron që sa më shumë të rritet intensiteti emocional i fëmijës, aq më shumë duhet të ruajë qetësinë vetë prindi. “Nëse prindi zemërohet, situata vetëm përkeqësohet. Është e rëndësishme të pranoni ndjenjën e fëmijës, duke i thënë: ‘është normale të qash, por sërish nuk duhet ta bësh’. Kështu i japim lejë të shprehë ndjenjat, por pa shpërfillur rregullat e shtëpisë”, – thekson ajo.
Sipas ekspertëve, prindërit nuk duhet të ofrojnë as shumë vëmendje pozitive, as ndëshkuese në momentin e shpërthimit, pasi kjo mund të forcojë sjelljen. Rekomandohet që të presin me durim derisa “stuhia” emocionale të kalojë, duke theksuar më pas me qetësi se fëmijët e rritur respektojnë rregullat e vendosura në familje.
Me kalimin e kohës dhe me qasjen e duhur, fëmijët mësojnë të menaxhojnë ndjenjat dhe reagojnë më pak me të qara apo zemërim. Disiplina nuk është ndëshkim, por një proces i vazhdueshëm mësimi dhe ndjeshmërie.
