Duhet një makinë për të çuar Edi Ramën në shkollë

Nga Andi Bushati

Propaganda e shpifur e politikanëve shqiptarë, që përdorin fëmijët për t’i dhënë një fytyrë humane profilit të tyre aspak të tillë, mund të konsiderohet një turp për çdo shoqëri me standarde normale demokratike. Fëmijë në mitingje, fëmijë të rreshtuar në shkolla e kopshte që ulin kokat për t’ua përkëdhelur udhëheqësit, të tjerë më fatkeqë që duhet të përjetojnë përqafimet e “ngrohta” të një djaloshi që i thërrasin Lali, e ca të tjerë që lënë shkollën sa herë që kryeministri ka nevojë për dekor elektoral.

Megjithatë, asnjë prej këtyre shfaqjeve abuzive nuk arrin nivelin e pamëshirshmërisë dhe të turpit që regjistroi kryeministri Edi Rama, kur vendosi të përdorë si aktor, për promovimin e “ndjenjave” të tij njerëzore, një fëmijë 9 vjeçar me aftësi të kufizuara, i cili nuk mund të shkonte në shkollë me këmbët e veta. Eshtë fjala për historinë e dhimbshme të Leos së vogël, të cilit “babagjyshi” i Vitit të Ri, në këtë rast vetë kryeministri, i premtoi si dhuratë një makinë, me të cilën babai i tij mund ta çonte e merrte nga shkolla.

Transformimi i kreut të qeverisë në një qenie fabuleske, që me mirësinë dhe fuqinë e tij të mbinatyrshme, plotëson dëshirat e vdekatarëve të zakonshëm, përbën një skandal më vete. Por të mësuar me këtë teatër të neveritshëm, edhe kjo ngjarje mund të kapërdihej nëse nuk do të kishte një vazhdim që tejkalonte çdo kufi të ndjenjave njerëzore dhe të mëshirës humane. Edi Rama, si në një spot reklamash, vajti në shtëpinë e Leos, i ndjekur nga ministrja e Shëndetësisë dhe një mjeke e njohur, dhe me fuqinë e atij që ka në dorë që me një fjalë të ndryshojë si me magji destinin e njerëzve në nevojë, deklaroi se ai, dmth babagjyshi i Vitit të Ri, mishërimi i mirësisë në tokë, e solli makinën që premtoi. Pastaj, në një inskenim banal, shfaqja vijoi me hipjen e fëmijës në makinë, i cili nga dritarja e mbyllur, me një buzëqeshje të lumturisë së sinqertë, përshëndeste me dorë bamirësin që u shfaq në jetën e tij si në një përrallë. (Shiko videon poshtë).

Sigurisht që kjo është një përrallë. Sepse historia e Leos, për të cilin çdo ndihmë është e vlefshme dhe e mirëpritur, është edhe historia e qindra fëmijëve të tjerë në kushte të ngjashme, të cilët nuk e kanë fatin të takojnë babagjyshin- kryeministër. Prindërit e tyre kanë votuar Edi Ramën dhe jo plakun e Krishtlindjeve, me shpresën se do t’i bjerë rruga edhe nga shtëpitë e tyre dhe gjithçka do të zgjidhet si në përrallë. Kryeministri është votuar për t’ua bërë më të lehtë jetën këtyre njerëzve, duke rritur buxhetet për ta, duke siguruar medikamente dhe trajtime të veçanta, mundësisht pa pagesë. Eshtë votuar për të garantuar transport falas për të gjithë ata fëmijë që janë në kushtet e Leos, për të angazhuar biznesin dhe fondacione bamirësie që të kenë si prioritet solidaritetin dhe ndihmën në vazhdimësi për këtë pjesë të shoqërisë. Kjo është detyra e një kryeministri normal. Ai nuk është një bamirës fuqiplotë, që ndryshon jetën e atij që ka fatin ta takojë, por një njeri që ka detyrimin të punojë çdo ditë, për të ndryshuar për mirë jetën e atyre që ka marrë përsipër të qeverisë.

Tentacioni për të qenë çdo minutë në qendër të vëmnedjes, për të bërë propagandë me gjithçka, për t’u shfaqur si përzgjedhuri mbi tokë për shqiptarët, e ka çuar kryeministrin të tejkalojë çdo kufi të përdorimit të njerëzve dhe në një humbje totale të ndjeshmërisë njerëzore. Ai mund ta kishte çuar makinën tek familja e Leos, pa qenë nevoja ta tregojë këtë në emisionin me audiencën më të madhe televizive të së dielës. Mund ta bënte pa kamera, pa zhurmë, duke respektuar një familje në nevojë dhe duke patur ndjenjën e sikletshme që provon një qënie me dinjitet kur fal diçka dhe kërkon që kjo të mos bëhet publike.

Edi Rama as nuk e ka çuar ndërmend diçka të tillë. Atij i është ofruar një rast për të bërë propagandë dhe ka rendur pas skenarit të radhës. Nëse vërtet do të ishte i prekur nga rasti i Leos, kryeministri që po kërkon të veshë dhe robën e misionarit bamirës, mund të kishte hequr ca para nga ato që ka fituar me pikturat dhe poçet e tij, ta blinte vetë atë makinë dhe t’ia dhuronte vogëlushit 9-vjeçar. Mund të bënte edhe një status në facebook pastaj. Misionarët, të cilët kërkon të imitojë, veprojnë me mundësitë e tyre, në modesti dhe përulësi të plotë. Prandaj shndërrohen në frymëzim. Ndërsa të bësh babagjyshin zemërmirë duke qenë kryeministër dhe këtë t’ua përplasësh në fytyrë mijëra njerëzve në nevojë, nuk përbën kurrsesi një akt frymëzimi, por poshtërimi. Reklama me fabula të tilla, do të turpëronin çdo shoqëri që beson tek vlerat humane. Prandaj më shumë se Leo, Edi Rama ka nevojë për një makinë, që ta çojë në shkollën e edukimit njerëzor.

/Lapsi.al/